Od Kamili Do Leona

Spojrzałam na telefon z grymasem i pokręciłam głową.
-Nie zajmuj się nim teraz, On Ci i tak nic nie zrobi. Dopilnuję tego.-dodałam, kiedy do sali znowu ktoś wszedł.
Przewróciłam oczami i wstałam od łóżka. Spojrzałam na leżącego chłopaka, który uśmiechał się tylko do mnie, nic nie mówiąc. Spojrzałam na zegarek i nachyliłam się, całując chłopaka.
-Muszę już uciekać. Nie mogę się doczekać, aż wrócisz do domu.-powiedziałam.
-Nie tylko ty, uwierz mi.-wyszeptał i pocałował mnie delikatnie w czoło.
Wyszłam z sali i wróciłam do domu. Gdy tylko weszłam do domu Michał wyszedł ze swojego pokoju.
-Co z nim?-usłyszałam standardowe pytanie.
-Coraz lepiej. Chcesz jechać ze mną do niego pojutrze?-spytałam.
W oczach chłopaka najpierw rozbłysnął promień szczęścia, ale szybko się pozbierał i zaczął udawać że mu to obojętne.
-Wszystko jedno.-powiedział i już chciał wrócić do pokoju.
-Co ty na to, żebyśmy zamówili dzisiaj pizzę?-spytałam, a Michał odwrócił się zdziwiony.
-Czy ja dobrze usłyszałem? Ty i pizza? Zamówiona?
-Nie chce mi się dzisiaj gotować.-powiedziałam na odchodnym i wykręciłam numer do świetnej pizzerii, zamawiając jedną wegetariańską i jedną z mięsem.

~~~~2 dni później~~~~

Wysiadłam z Michałem z samochodu i weszliśmy do pokoju szpitalnego. Młodszy chłopak zajął od razu moje stałe miejsce obok Leona, więc byłam zmuszona usiąść po drugiej stronie.

-Ugotowałam Ci obiad.-powiedziałam wyciągając z torby pojemnik z zupą i drugi z risotto z dynią i rukolą.

-Ładnie pachnie.-powiedział i zaczął jeść. 

Do pokoju wszedł lekarz i od razu szerzej się uśmiechnęłam.

-Hannibal.-powiedziałam, wstając aby przytulić mężczyznę.

Doktor uśmiechnął się i popatrzył na chłopaka, później na jego wyniki i znowu spojrzał na mnie.

-Przemyciłaś do szpitala własne jedzenie?-spytał z uniesionymi brwiami.

-Jakbyś ty tego nigdy nie robił.-zaśmiałam się.

-Rób to częściej, może szybciej wrócą mu siły. Nie mogę patrzeć, co oni tutaj w nich wciskają.-powiedział i wrócił wzrokiem na karty pacjenta.

Staliśmy u nóg łóżka. Hannibal wskazywał palcem miejsca, w które powinnam patrzeć i analizował ze mną wszystko. Znowu czułam się jak na studiach. Podziwiałam tego człowieka, w życiu tyle nie będę umiała zapamiętać.

-Wszystko wygląda dobrze, oby tak dalej.-powiedział krótko.-Kamila.-skinął do mnie głową i wyszedł.

Wróciłam na miejsce, Michał i Leon przyglądali mi się. Uniosłam pytająco brew.

<Leon??>